آغاز فصل سرد

پشت لبخندهای آجری اش

سپیده مختاری 

پشت لبخندهای آجری اش

پشت سر می گذارمـش آرام ، پشــت  لبخـندهای  آجری اش

پشت آن لحظه ای که له شده در"دوستت دارم" تظاهری اش

می تــکانم غبار شالم را وبـه  این  نقــطه میرســـم که چقدر

عاشق  روســـتایشان بوده  ، عاشــق  دخــــتران چادری اش

چـــه عـــذاب آور است وقتی که یازده  سال تلخ طی شود و

او نفهمد حیای آن زن را که عقــب رفته گاه  روســـری اش

شب به شب پرسه می شدم دراو که به  دست آورد مرا گاهی

وای امــا چقدر سنـگین است که نـــدانی دلیـل  دلخوری اش-

مــثلا آن قطـــار تهران بود که من  و او مـــسافـرش  بودیم-

ویکی  بی خـــبر نگاهــــم کرد  وســط سـالن  غذاخوری اش

خسته ام خسته ازبلندی شب کاش می شـد  که عاشـقانه او

رازگونه   به گوش من برسد گـاه گــاهی به جای کرکری اش

من زن لحظـــه های تاریــکم که در این  سالـــهای بی واژه

مـــثل یک شعر زنــدگی کردم  پشـــت دیوار های آجری اش

رسوب یا شب های بی شنبه

 شاهین باوی

سپاس از مسعود رحمتی

رسوب یا شب­های بی­شنبه

                                 

                           اسکلتی     در منتهی­الیه سیبِ بی شنبه

                           سمت خودم   میم ­میم   عروسکی با لب­های ساختمان

                           رسوب گرفتن­ام ته راه افتادن­ام  

                           چشم­هات که عین فیل بر شانه­ی این سطر

                           چندتا ثانیه چند رسوب برای اطمینان

                           بالا لاتر از دریا از ته خواب­های بتهوون بی­شنبه ­بی

                         از کوچه­های شرقی فانوس(بنارس)؟   تا نهنگ  قرمزِ          توی خواب­هات   هات

                           اسکلتی در منتهی­الیه کجای آن            این

                           مهمانی انتهای دریا نشسته   

                           یا درختِ تکیه داده به چشم­هام

                           شاخ گاو وَ ته دریا       

                           با کلمه­یی از آیت­الکرسی (منفجر می کنم)       می

                            منفجر می کنم    با کلمات   البته دوباره

                            لیوانِ کنار پنجره

                            تکه­یی از اعصاب­ روی میز

                            خضر نبی بی خواب­های ته آن لیوان

                            یک بخاری در منتهی­الیه اسکلت              آن قاب

                            سنت توی قوطی کنسرو    تو به سمت تو راه افتاده ام

                             فلز و فسفرِ دود روی پهن

                           من روی بعدازظهرهای شهر دراز می کشم تا صدای کلاغ

                                                                                   درمنتهی­الیه.



۲
ات یا مرگ  جوانی ام


یک قاچ براهنی یک قاچ برای گلشیری

یک قاچ برای نامهای مستعار،          یک       

گوته، ریلکه و         نگاه می­کردند هندوانه که

که قارچ می شدم       که می رفتم          یک گلشیری برای

درختی عین بیدار می شدم و بودم          رهاتر از باد لا        عطررودخانه ات لا

می چسبد به تن ام به  اتاق بتهوون یا عین پنجره

معنا روی لا        وعکس ضمایر از وسط این سطر

اتاق، این     قارچ

معبد سینه ها ت   هات

وشعر پارک می شد و سط تنهایی اش  )        ومی شود شعر

وقتی خواب هات را از بتهوون غارت می کردند          لا بود لا؟

عطررودخانه ات   والکل ِشعربود مرگ جوانی­ام

و عبور، وسط                           و من پل            و بعد ریه های باد

در فصل پنجم و کبد ماجرا می خوانِیم ات ات ات ات.

ابراهیم پشتکوهی

خشونت جناب «خ»

کلمه ها

در انتظار حروف بودند

برای شدن یک شعر عاشقانه

اما حرف «خ»

مثل یک فرمانده خشن از وسط کلمه ی

لبخنده

خودش را کنار کشید

                   «من نمی یام»

سید مهدی موسوی

ناگهان زنگ می زند تلفن، ناگهان وقت رفتنت باشد...

مرد هم گریه می کند وقتی سر ِ من روی دامنت باشد

بکشی دست روی تنهاییش، بکشد دست از تو و دنیات

واقعا عاشق خودش باشی، واقعا عاشق تنت باشد