... ... تا 

                                                                         پیروزی 

 

1-

                                                                 

ازسیب چه خبر راستی ؟

همان که نصفش رفت و نصفش ماند

این که کاهگل وقتی که سیب بیفتد درش

رنگ عوض می کند؟

و کاغذ ترنسل  نه سیب در کاهگل

نه رنگ پریده ی لب های کلفت تو بعد از حمله است

 در آزمایشگاه علوم

همه چیز حالت بازی دارد

وقتی که بیاید معلم با یک عصا

یک قاچ سیب مانده که از لب های تو کمپوت است

 پای کسی که از زانو در رفته

حالت اسیدی می دهد    به معده ی ما

بازدارد درد می کند جاش 

                                             توی شلوار خالی

2-

و با این حکایت

ما از قصه فاصله میگ ی ریم

و این بر می گردد به سال جنگ

 موشی که در کانال فاضلاب نمی مرد و

از لوله ای به لوله ای

جان دادن    خرمای مالیده به نان    در دست بچه ی محله ی تپه

ما که روی پیت حلبی می زدیم می رفتیم بالا

وجمعه نمی رسیدیم به یک شنبه      یک شبه نمی رسد

ای اصراری که در نان های ما     نفت ریخته بودی      نفخ کردیم

و این که قیر وقند

 آدامس نبود از ازل

ای ازلی که نام بزرگ تو  پرونده ی کلفت ِزیر بغل

ای ازلی که زیر بغل    وهمه جور آدمی که از تو می رمند بعد از جنگ

گوش که نه

جمجمه ی من عادت به نوحه شنیدن دارد     پیش از خواب

 بعد از خواب     در خواب

نوحه ی تو که می گویم

واقعاً صدا دارد   می آید ترکش دارد

نوحه ی تو نان    که بریزم کفترها بپرند

که حجله درست همین پایین است

پشت جا پای کفترها

یکی بزند   پا بپرد جا بپرد جا پای کفتر   

بپرند برویم ما پی کارمان.

2-

3-

بگذار بگذار

بکنم از ته    این بار پای ملخ را بزند زرد بیرون

برگ ها را زده چیده

لب های تو را پریده بی انصاف

و سوختنش با یک پا که دراز شود صاف بایستد سیخ تا سیاه شود

بالش بسوزد اول سبز

خم شود به شکل عقرب از بالا   لخت

بعد رنگ چشم های دوازده ساله ی تو تماشا دارد

بعد...

این است که  من می گویم

لا اقل این که جنگ

     باز تو را زیبا  می کند

                                                              

                                                                                             سعید آرمات

                                                      

نظرات 4 + ارسال نظر
طیبه شنبه زاده جمعه 21 خرداد‌ماه سال 1389 ساعت 11:22 ب.ظ http://aknoonman.blogsky.com

این قصه ی تو ست برای ابد:کوچه های خاکی خانه ی ویلایی، دوستان رفته،نوستالژی جنگ وچهره های سوخته از ترکش...

احمدرضا احمدی یکشنبه 7 شهریور‌ماه سال 1389 ساعت 09:07 ب.ظ

هیچ تغییری نکرده آقای آرمات این بود زبان شسته رفته تر که میگفتین
هنوز در فکر زبان وفضای دهه ی هفتاد جا مانده اید
چماق تکفیری که بر سر دیگران می کوبیدی با احترام بسمت سر مبارک خودتان نشانه بگیرید

احمدرضا احمدی سه‌شنبه 9 شهریور‌ماه سال 1389 ساعت 01:00 ق.ظ http://ahmadrezaahmadi.blogfa.com

باسلام
آقای آرمات عزیز
با این همه ادعای روشنفکری و آزادی اندیشه انتظار میرفت نظر اینجانب را درباره شعرتان تایید فرمایید

کبری فدوی شنبه 29 آبان‌ماه سال 1389 ساعت 08:29 ب.ظ http://tasmime-kobra.blogfa.com

باسلام
شمانصفه آدمها را خوب گفته ایدوتفکر بازی دارید.اما...
این است که من می گویم
لااقل این که جنگ
باز تو را زیبا می کند

خوشحال میشم به تصمیم تازه کبری سری بزید

برای نمایش آواتار خود در این وبلاگ در سایت Gravatar.com ثبت نام کنید. (راهنما)
ایمیل شما بعد از ثبت نمایش داده نخواهد شد