محمد شعبانی

در دامنه و پشت به کوه                    ترا انتظار به چشم بسته ام

نمی خاهم نیامدنت را ببینم

دماوند ترا کشت

چه کسی ترا کشت

دماوند ترا کشت

لعنت بر پدر و مادر دماوند               که ترا کشت             که ترا یخ زد

سه شنبه با گل ماه به دریا              در ساحل نشسته بودیم

من گل سرخ به تو دادم                 و نام های فراوان از دل و گیلاس

من گل سرخ ات دادم  تا پس از مرگ پروانه شوی

ونیز ماچ هایی سیاه مست از ودکا                 به همه چیز خنده زدیم        به سلامتی تو فقط ازمن

اما نشد      و تو مردی    تو با سر مردی      مثل برادرم که با سر مرد

وکسانی که با سر می میرند             گل و گنجشک می شوند       مثل تو که پروانه شدی

بر گل های آفتاب گردان                  بگردم حالا همه ی عمرم که پیدایت نمی کنم من