ساجده کشمیری
1-
باهار خیس با پنج بار جابه جایی در رخت های ابر انداخته
که تلوزیون نمی فهم اید دوتا چشم کورم مقابل در مبلمانی نشسته سفید
اینچ ها برابر باز در ته استکان
یقه ات را پاره به گیر
زمان زیر پلکهام می خابید و تمام می شد وقتی
خاک بودم زیر درخت باهارها بوی کرم و گل می داشتم
با توسل به رنگ سرخ دانه ای
از چار راه رسالت به گونه ای گرفته تا سه راه دلگشا
ن ِ اون اون ام چشم زن
و وقتی حیته ی بدن وارد مسیر راه های سیگنال این به آن ور می شوی
2-
شب رنج بلند بر بلندی از سرموی باز
من ام سیا در ساختار با استفاده از یقه و تراکم سینه ای خیس میان دهان
تو بر گیر
زنده در لبه های آب غرق
در بر گشت خون با گشاد دری چه های سیناپس و ترتماسی نمناک
باد از جدا
ماه از کجا
می خاب ام نداریم
3-
در موهای منی پلا خابی ده شده لای سیاهت و تب افتاده
حلقه های جهان و یک انگشت
یک در میان بند پوست
از ریه های تو دم می کشم فوت می شود هزار جور سه تاره
دور می افتادی که نزدیک
شن زده رنگ لخت پوست پلاستیک ام
زردی عسر می تابد و سرانگشت آی آبی به لمسی داغ از تن تو تنگ می شکن اد
من درباره ی ساجده کشمیری چیز زیادی نمی دانم.کتابهایش را نخوانده ام.اما با خواندن همین چند شعر او فهمیدم چه قدر ساده و
کودکانه می نوشته.و این به حدی است که به زبان نوشتار و گاه غلط های املایی نیز می انجامد.ساجده کشمیری به نظر من
در پی به هم ریختن زبان و ساختن سبکی نو نبوده.او بیشتر در پی کودکی اش است.تخیلات کودکانه اش او را به هر جا که می
خواسته می کشانده.هر جور که می خواسته می نوشته.با غلط املایی.بی غلط املایی.به راستی چه کسی به اندازه ی ما نویسندگان و
و شاعران کودک می شود؟.آیا لازمه ی شاعر شدن کودکی کردن نیست.؟و این قدمیست در راه آزاده جان شدن.و نیچه نیز
در سه دگردیسی جان های آزاد به درستی به این موضوع اشاره می کند(.تبدیل شدن جان به شتر.شتر به شیر و شیر به کودک)
کدام یک لز ما در کودکی جمله ها را اشتباه و پخش و پلا نمی گفتیم.این در هم ریختگی که در شعر او می بینیم
برای خود او یک جور نظم بوده و یک وقتی اگر خواستیم به این مشخصه ی شعر او ایراد بگیریم کاش جدی بودن بیش از حد
خودمان را مورد نقد قرار دهیم.