طیبه شنبه‌زاده

به هر کجا که آن پاهای بلند

وهر کجا که سم اسب های راضی از علف اسفند                                                                                                               

به هر کجا که برود دست کشیده ی آن آب

این بخش تن با بوی انجیر تمام نشده است

که مثل باد ازجانب اطراف می آیی بالاخره

          با بویی از قد بلند

               وقطعه ی بهار.

به یک قسمت نیمه ابری متمایل بودیم از پنجره

همین جوری

به ابری که گرفته بود نزدیک چشم

به کمی روشن شدن هوا از قدم زدن

مثل ابتلا به مسیر سی سخت درفصل بارندگی

به مادرم گقتم :مادر شدن آمده بهم با دو کیلو اضافه وزن در جغرافیای بی خوابی؟

این توحش لب های بر آماسیده تا کی؟ تا کجا؟

به بخش دوم تن معترفم

روی روشن شدن رادیو از گوش بغل

روی مرکزیت اجسام پودر شده ی اطراف

این خودم    مثل خودم         مادریم.